HISTORYCZNA KONIECZNOŚĆ

Pokojowe współistnienie pojmowane jest zatem jako historyczna, obiektywna konieczność w okresie przejścia od kapitalizmu do socjalizmu. Z tej pozy­cji podlegają krytyce poglądy, które traktują poko­jowe współistnienie jako instrument związany z do­raźnymi celami politycznymi. Tak więc Zadorożnyj zarzuca Stalinowi „subiektywistyczne podejście do zagadnienia pokojowego współistnienia”, ponieważ pojmował on pokojowe współistnienie jako cza­sowy stan pokoju, jako kategorię w znacznej mierze subiektywnego planu, a nie jako historyczną pra­widłowość. W jego wykazie zasad pokojowego współ­istnienia nie figuruje wyrzeczenie się wojny i uży­cia siły w stosunkach międzynarodowych. Pokojowe współistnienie jest „specyficzną formą I walki klasowej”, która pojawiła się po wkroczeniu na arenę światową państw socjalistycznych. Forma ta „pozwala klasie robotniczej i jej sojusznikom roz­grywać klasowe bitwy przeciw imperializmowi na platformie najwygodniejszej dla wszystkich naro­dów”.