Sojusze wojskowe, jakkolwiek łączą się z wyścigiem zbro­jeń i stwarzają stan nie do utrzymania na dłużej, to przecież w jakiejś mierze przyczyniły się do utrzy­mania pokoju na niespokojnym kontynencie euro­pejskim w ciągu minionych 30 lat i do umocnienia względnego poczucia bezpieczeństwa zarówno wśród narodów Europy Wschodniej, jak i Zachodniej, że w jakiejś mierze spełniają funkcje systemów bez­pieczeństwa regionalnego na obszarze państw uczest­niczących w sojuszach. Stąd też należy unikać sy­tuacji, w której wytworzyłaby się swoista „próżnia” po likwidacji dotychczasowych struktur, zanim nie powstaną nowe struktury oparte na wzajemnym za­ufaniu odbudowanym po okresie zimnej wojny. Co­raz mniej zwolenników znajduje teza o jak najszyb­szej likwidacji odrębnych struktur wschodniej i za­chodniej części kontynentu oraz rozwiązaniu istnie­jących sojuszy, natomiast coraz więcej zwolenników znajduje bardziej ostrożne podejście, które nie wy­wracałoby delikatnej równowagi, jaka istnieje, ale stopniowo doprowadziło do erozji obecnego podziału kontynentu.