Zagadnienie możliwości współpracy kulturalnej państw socjalistycznych i kapitalistycznych w świetle zasad pokojowego współistnienia jest przedmiotem wnikliwej analizy wielu autorów. Tak więc prof. Bobrow, wychodząc z założenia, że pokojowe współistnienie jest — zgodnie ze sformułowaniem Programu KPZR — specyficzną formą walki klasowej między socjalizmem i kapitalizmem, wskazuje na wysoce złożony charakter związków kulturalnych pomiędzy państwami o różnych ustrojach społecznych, ponieważ „przy współpracy kulturalnej trzeba oczywiście brać pod uwagę związek kultury, nauki, sztuki z ideologią”. Bobrow polemizuje z tezą znanego włoskiego filozofa G. Del Vecchio, według której sianie niezgody między klasami jest działaniem na szkodę pokoju, a jednocześnie wskazuje, że kultura współczesnego społeczeństwa burżuazyjnego o- bejmuje nurty postępowe i wskutek tego nie jest jedynie „imperialistyczną, poniżającą kulturą”, ale że istnieją „dwie narodowe kultury w każdej kulturze”, co stwarza możliwości współpracy krajów socjalistycznych z postępowym nurtem kultury w krajach kapitalistycznych.