Współpra­ca w obrębie pokojowego współistnienia ma zatem swoje granice, których nie powinna przekroczyć. Ten aspekt koncepcji pokojowego współistnienia znalazł m.in. wyraz w sprawozdaniu KC na V Zjazd PZPR, gdzie stwierdza się: „Pokojowe współistnie­nie to koncepcja zmierzająca do łagodzenia napięć międzynarodowych, do zbudowania systemu bezpie­czeństwa zbiorowego, do zagradzania drogi wojnom, do zapobieżenia katastrofie nuklearnej. Współistnie­nie państw bez względu na ich ustrój społeczny nie zmienia ani na jotę istoty socjalizmu i istoty kapi­talizmu. Społeczno-polityczne systemy mogą współ­istnieć, mogą ze sobą współpracować, zwłaszcza na polu gospodarczym i naukowym, ale nigdy nie mo­gą się wzajemnie przenikać, wrastać jeden w drugi. Koegzystencja nie może nigdy zrodzić czegoś, co nie jest ani socjalizmem, ani kapitalizmem. Wymy­ślona na Zachodzie abstrakcyjna teoria typu rewi­zjonistycznego, tzw. konwergencji, jest dywersją im­perialistyczną.”