Sformułowanie zasady nieinterwencji oparte zostało na rezolucji Zgromadzenia Ogólnego z 21 grudnia 1965 r. (rezolucja 2131/XX). Zasada ta stwierdza, że „żadne państwo ani grupa państw nie ma prawa interweniowania, bezpośrednio lub pośrednio, z jakiejkolwiek racji, w sprawy wewnętrzne lub zewnętrzne innego państwa; w konsekwencji nie tylko interwencja zbrojna, lecz również każda inna forma ingerencji lub wszelka groźba — skierowane przeciwko osobowości jakiegoś państwa lub przeciwko jego składnikom politycznym, gospodarczym i kulturalnym — pozostają w sprzeczności z prawem międzynarodowym”. Zakaz nieinterwencji oznacza zakaz „stosowania i zachęcania do użycia środków gospodarczych, politycznych lub wszelkich innych w celu zmuszenia innego państwa do podporządkowania się ograniczeniu wykonywania jego praw suwerennych i w celu uzyskania od niego jakichkolwiek korzyści”, a także zakaz „organizowania, wspomagania, inicjowania, finansowania i zachęcania lub tolerowania wywrotowej działalności zbrojnej lub terrorystycznej, zmierzającej do zmiany w drodze gwałtu ustroju innego państwa jak również interweniowania w walki wewnętrzne innego państwa”. Powyższe postanowienia nie dotyczą akcji podejmowanych zgodnie z Kartą, dotyczących utrzymania pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego.
OPARCIE ZASAD
