Rządy państw zachodnich przez wiele lat powstrzymywały się od akceptacji formuły pokojowego współistnienia, jeśli nawet działały zgodnie z tą koncepcją. Dopiero w lutym 1972 r. w komunikacie wydanym z okazji wizyty prezydenta Nixona w Chinach znajdujemy oficjalne stwierdzenie, że mimo zasadniczych różnic między społecznymi systemami i polityką zagraniczną Chin i Stanów Zjednoczonych obydwie strony zgodne są co do tego’ by kształtować wzajemne stosunki na zasadzie pokojowego współistnienia. Podobnie — w kilka miesięcy później w dokumencie zatytułowanym „Podstawy wzajemnych stosunków między ZSRR i USA” — przywódcy tych państw stwierdzili, że obie strony będą kierowały się „wspólnym przekonaniem, iż w wieku nuklearnym dla utrzymania stosunków między nimi nie ma innej podstawy oprócz zasady pokojowego współistnienia; różnice w dziedzinie ideologii i u- strojów społecznych ZSRR i USA nie stanowią przeszkody w rozwijaniu między nimi normalnych stosunków opartych na zasadach suwerenności, równości, nieingerowania w sprawy wewnętrzne oraz na zasadzie wzajemnych korzyści”.
RZĄDY ZACHODNICH PAŃSTW
