TREŚĆ I FUNKCJA

Dotyczy on zarówno treści, jak i funkcji, jakie zasady Karty i zasady prawne pokojowego współistnienia spełniać mają w stosunkach międzynarodowych.Oceniając Kartę na tle rozwoju prawa międzyna­rodowego w XX wieku, zdaje się nie ulegać żadnej wątpliwości, że spośród możliwych kierunków roz­woju tego prawa — jak kierunek tradycjonali- styczny, kierunek sprowadzający możliwości zasto­sowania tego prawa wobec państw o różnych ustro­jach do niezbędnego minimum stosunków między przeciwstawnymi obozami, kierunek „państwa świa­towego” i kierunek pokojowego współistnienia — Karta wyraźnie skłania się do tego ostatniego. Takie podstawowe zasady, jak zasada suwerennej równoś­ci (art. 2, pkt. 1), zasada nieingerencji w sprawy należące do wewnętrznej kompetencji państw, o- prócz interwencji w momencie zagrożenia pokoju i agresji (art. 2, pkt. 7), zasady organizacyjne ONZ, która jest związkiem państw, a nie „nadpaństwem”, kompetencje głównych organów ONZ, uwzględnia­jące suwerenność państw członkowskich, wreszcie potwierdzenie prawa państw do indywidualnej lub zbiorowej samoobrony — wskazują wyraźnie, że twórcy Karty nie wybrali koncepcji „rządu świa­towego” jako właściwego środka utrzymania poko­ju.