Prof. A.G. Wetter z RFN występując przeciwko koncepcji pokojowego współistnienia stara się wy­kazać, że radziecka polityka współistnienia ma cha­rakter prowizoryczny i że nie daje ostatecznego roz­wiązania. Autor stwierdza, że zagadnienie współ­istnienia nie było poruszane ani przez Marksa, ani przez Engelsa i że dopiero Lenin w praktyce roz­począł politykę normalizacji stosunków z innymi państwami, do czego zmusiła go ówczesna sytuacja polityczna. Współistnienie potrzebne mu było jako warunek przetrwania do następnej fali rewolucyj­nej, a nie do kształtowania stosunków między kra­jami socjalistycznymi i krajami niesocjalistyczny- mi — w rozumieniu dzisiejszej doktryny współist­nienia. Jeszcze dla Stalina współistnienie było „wy­łącznie taktycznym środkiem” nie wykluczającym możliwości innej polityki, podczas gdy w okresie Chruszczowa podniesione zostało do teoretycznie o- pracowanej i politycznie zobowiązującej, uroczyście obwieszczonej doktryny.