Autorzy ci zwracają uwagę, że dla osiągnięcia znacznego postępu w procesach integracyjnych duże znaczenie mają techniki przystosowania, a w szczególności znalezienia wspólnego mianownika, techniki pozwalające na porozumienie w ograniczonym zakresie, rozdzielanie spraw na możliwe do uzgodnienia i znajdujące się poza sferą takich możliwości, nadawanie wyższej rangi wspólnym interesom i pomniejszanie wagi tego, co dzieli, wykorzystanie wszystkich możliwości współpracy przy założeniu, że porozumienie, nawet krótkotrwałe i dotyczące ograniczonego przedmiotu współpracy, zwiększa szanse na osiągnięcie porozumienia długotrwałego w sprawach o większym znaczeniu. Ponadto wskazują słusznie na niebezpieczeństwo wynikające dla rozwoju współpracy międzynarodowej z ograniczenia jej możliwości jedynie do partnerów uznających wspólne wartości, zwłaszcza w dobie przyspieszenia historycznego, ponieważ wartości mają tendencję do pozostawania stałymi przez dłuższy czas.
DLA OSIĄGNIĘCIA POSTĘPU
