Autorzy ci zwracają uwagę, że dla osiągnięcia znacznego po­stępu w procesach integracyjnych duże znaczenie mają techniki przystosowania, a w szczególności zna­lezienia wspólnego mianownika, techniki pozwala­jące na porozumienie w ograniczonym zakresie, roz­dzielanie spraw na możliwe do uzgodnienia i znaj­dujące się poza sferą takich możliwości, nadawanie wyższej rangi wspólnym interesom i pomniejszanie wagi tego, co dzieli, wykorzystanie wszystkich mo­żliwości współpracy przy założeniu, że porozumie­nie, nawet krótkotrwałe i dotyczące ograniczonego przedmiotu współpracy, zwiększa szanse na osiąg­nięcie porozumienia długotrwałego w sprawach o większym znaczeniu. Ponadto wskazują słusznie na niebezpieczeństwo wynikające dla rozwoju współ­pracy międzynarodowej z ograniczenia jej możli­wości jedynie do partnerów uznających wspólne wartości, zwłaszcza w dobie przyspieszenia histo­rycznego, ponieważ wartości mają tendencję do po­zostawania stałymi przez dłuższy czas.