W praktyce zgoda ta wyrażana jest w umowie (nazywanej zapisem na sąd albo kompromisem) lub w zamieszczonej w umowie międzynarodowej klauzuli sądowej, która stwierdza, że strony zgadzają się, by spory, jakie w przyszłości między nimi powstaną na tle umowy, przekazane zostały na wniosek jednej z nich do sądu międzynarodowego.Czyniąc ustępstwo na rzecz zwolenników zasady obligatoryjnego orzecznictwa Trybunału, twórcy statutu w art. 36 § 2 zamieścili klauzulę, według której państwa mogą oświadczyć, że jurysdykcję Trybunału — w odniesieniu do wszystkich czy też niektórych sporów o charakterze prawnym — uznają za obowiązującą z samego prawa i bez umowy specjalnej v/ stosunku do każdego państwa przyjmującego podobne zobowiązanie. Oświadczenie to może być złożone bez zastrzeżeń bądź też pod warunkiem wzajemności lub na określony czas. Jest to tzw. klauzula fakultatywna z art. 36 § 2 statutu, dotycząca obowiązkowej jurysdykcji Trybunału.
W PRAKTYCE
