Samo parafowanie polega na złożeniu przez pełnomocników pod uzgodnionym tekstem umowy nie podpisów, lecz pierwszych liter imienia i nazwiska, tzw. paraf. Właściwe podpisanie umowy następuje później, często wykonują to osoby na wyższym szczeblu hierarchii państwowej, np. ministrowie spraw zagranicznych, gdy rokowania prowadzili ambasadorowie.W kręgu państw europejskich dawane umowy międzynarodowe sporządzane były w języku łacińskim, wieku XVIII i XIX przyjął się zwyczaj sporządzania umów w języku francuskim, który w tym [ okresie osiągnął rangę języka dyplomatycznego. Obecnie w praktyce dyplomatycznej język francuski wypierany jest przez język angielski — poczynając od traktatu wersalskiego, w 1919 r., który spisano w językach: francuskim i angielskim, jako autentycznych.
PARAGRAFOWANIE
